نگرانی اعتماد السلطنه از به قدرت رسیدن شاهزاده مکار.
اعتماد السلطنه در خاطرات روز چهارشنبه ۶جمادی الاول 1298 خود چنین می نویسد:
امروز صبح شنیدم ظل السلطان ¹ مسعود میرزا ظل السلطان پسر ارشد ناصرالدین شاه از زن صیغه ای و حاکم اصفهان آمده است دوشان تپه، یعنی حکیم الممالك که منزل من آمده بود گفت. به ا تفاق به باغ که شاهزاده آنجا افتاده بود رفتیم. کله را پُر باد دیدم. خیلی فرمایشات فرمودند. حسینقلی خان والی را با خود آورده بودند که در رکاب شاه سوار شود و تفنگ انداختن شاه را ملاحظه کند و عبرت برد. شاهزاده ناهار خوردند. به ما هم ناهار دادند.من نخوردم.سوار شدیم. از دره رزك وارد شکار گاه شدیم. شاه ناهار خوردند.روزنامه پطرزبورگ عرض شد. بعد از ناهار من تنها رفتم خدمت ظل السلطان. خلوت بود. صحبت زیاد شد. از ولیعهد [مظفرالدین شاه بعدی] و[کامران میرزا]نایب السلطنه می فرمودند. ولیعهد را بی حال و نایب السلطنه را طفل می نامیدند ² اصل:میستودند و به الطاف پدرانه شاه خیلی مستظهر بودند. خدا وندا در آتیه چه بروز خواهد کرد. ترتیب کارها که چندان خوش نما نیست. این شاهزاده مکار اگر بعد از پدر زنده بماند و به این خیال و قدرت باقی باشد خدا بداد ایران برسد که بواسطة نفاق با اخوان في الواقع ایران را پست و ذلیل خواهد نمود. چون هم خوف و [هم] رجا در وجود اوست. عقلای وطن اورا زیاد طالبند. در حالتی که کارها همه با خداست. من خود را جزو عقلا نمی دانم. عجالتاً که در سلطنت شاه خوشم و به بقای ایران طالب، تا چه شود. خلاصه ما با حکیم الممالك و موچول خان منزل آمدیم، عصر که شاه مراجعت فرموده بودند معلوم شد قوچی در حضور حضرات شکار کرده بودند و اسبی تاخته بودند و از خستگی آنها و اینکه خودشان به هیچ وجه متألم نشده بودند راضی بودند. شب را مردانه شام میل فرمودند. امشب حکیم الممالك مهمان من بود الحمدالله زنده هستم.