ناصرالدین شاه در مرز روس و پروس :ما آمدیم اینجا عیش کنیم، خنده کنیم ...دیگران هر درکی که می خواهند بروند به ما چه ...

ناصرالدین شاه قاجار که بیش از هر چیز برای خوشگذرانی به فرنگ می رفت ، زمانی که در سفر سوم فرنگستان در سرحد روس و آلمان به سر می برد و باید از قطار روسها به واگونهای پروسها منتقل می شد ، ضمن اظهار خستگی در بخشی از خاطرات آن روز خود چنین می نویسد:
شنبه هشتم شوال[1306 ]:......................... اینجا هم چون باید واگنها عوض شوند و بارها به ترن آلمانها بروند باید سه چهار ساعت توقف کرد،این اطاق ما هم حبس خانه ایست، خیلی تنگ و خفه گرم است، از این توقف زیاد اینجا و نخوابیدن دیشب هم خیلی کسل و اوقاتم تلخ بود، میرزا رضا خان 1

میرزا رضا خان گرانمایه اولین سفیر ایران در برلین

هم یک نفر پیشخدمت امپراطور آلمان را که مرد ریش سفیدي است و در آن سفر اول و دویم هم آمده بود جلو ما آورد معرفی کرد و رفت، ما هم کسل و خسته توي اطاق ایستاده بودیم، اعتماد السلطنه از در وارد شد، یک روزنامه تازه که از پطر آمده بود به او دادم گفتم بخوان، روزنامه در دستش و ایستاده بود، امین السلطان هم براي کاري به من آمد توي اطاق، امین خلوت و بعضی از پیشخدمتها هم ایستاده بودند، به مجد الدوله گفتم برو سري به این واگنهاي آلمان بزن ببین چطور است، تا مجد الدوله که رفت خبر بیاورد، اعتماد السلطنه گفت امروز جاي ما را توي ذوغال دان داده بودند شکایت کرد و شکایت خنکی بود و حرف بی قاعدهاي که او زد، امین السلطان جر آمد گفت آقاجان شما جاي معین دارید و نمره دارید مخصوصا نمی روید به اطاق و منزل خودتان که بیائید این عرضها را بکنید و شکایت بکنید. بیچاره امین السلطان هم صحیح میگفت و درست بود، هرکسی نمره دارد و جا دارد. بروند جاي خودشان بنشینند و این حرفها را نزنند و امین السلطان بنا کرد به حرف زدن.
اعتماد السلطنه یواش یواش در خلا را وا کرد و رفت توي خلا، امین السلطان بیچاره هم اوقاتش تلخ بود و رفت، من هم بواسطه کسالت دیشب و خفگی جا و این حرفهاي اینها اوقاتم تلخ شد، حقیقت هم این حرفهاي بی معنی براي چه است، ما آمدیم اینجا عیش کنیم، خنده کنیم و صحبت کنیم، اعتماد السلطنه هر جهنمی می خواهد منزل کند، دیگران هر درکی که می خواهند بروند به ما چه که اوقات خودمان را صرف اینکارها بکنیم، خلاصه با نهایت اوقات تلخی شام بدي خوردیم، عزیز السلطان هم شام خورد و
رفت توي واگن خوابید. ما هی نشستیم و هی نشستیم و دیدیم هیچ خبري از رفتن نیست، بعد از مدتها که نشستیم بی خود خودم
برخاستم و آمدم رو به پائین، امیرال هم رسید و گفت برویم پائین توي گار، آمدیم پائین، جمعیت زیادي از زن و مرد صاحب منصب خیلی زیاد جمع شده بودند که راه نبود، رفتیم توي گار امیرال و کلر، میرزا محمود خان ،آمدند توي گار با همه صحبت کردیم و تعارف، وداع شد، میرزا محمود خان 2

میرزا محمودخان دیبا وزیر مختار ایران در پترز بورگ

چشم خودش را اشک آلود کرد ،لبهایش را غنچه نمود چون او هم با اینها می رود. خلاصه ده دقیقه هم توي واگن ایستادیم تا سوت زده شد، امیرال و کلر رفتند و راه حرکت کرد، از اینجا تا سرحد حقیقی روس و آلمان یک فرسنگ به راه آهن راه است و راندیم رسیدیم به سرحد آلمان و گار بزرگی، این گار شهري است که اسم این شهر و این گار را با صورت مهماندار و همراهان او را بعد خواهیم نوشت، جمعیت زیادي از صاحب منصب و سرباز و موزیکانچی و سوار لانسیه و غیره و غیره با مهماندار ما ایستاده بودند چراغان مفصلی کرده خیلی خوب تدارك کرده بودند، مهماندار و دو نفر دیگر آمدند توي واگن آنها را معرفی کردند، این مهماندار مرد پیري و جنرال بسیار معتبري است که در موقع خدمت عمده به او رجوع می شود، این جنرال همان کسی است که در سی سال قبل که گلیوم بزرگ ایلچی به ایران فرستاده بود و آن ایلچی که اسمش مینونی بود و در شیراز مرد همراه آن این جنرال بود و آنوقت آتشه ملیتر آن ایلچی بوده است و حالا جنرال محترمی است. وضع اینجا از هرجهت تغییر کرد، از نظام و غیره، لباس سربازها کلاه خود براق نو، قباي ماهوت مشکی، شلوارهاي سفید بود، صاحب منصبهاي اینجا بنظر عاقلتر و با علم تر و جنگجوتر و جغرافیادان تر و نقشه دان تر هستند....