تصمیم کارگزاران روسیه بر تبعید استاد باقر تبعه ایران به سیبری ،استخلاص وی بادرایت کارپرداز تفلیس( میرزا حسین خان سپهسالار بعدی) و اظهار رضایت صدراعظم ، میرزا آقاخان نوری در این رابطه.

نامه صدر اعظم میرزا آقاخان نوری به کارپردازتفلیس(میرزا حسین خان سپهسالار بعدی)
[غره شعبان ۱۲۷۲]
نور چشما نوشتجات دوم رجب شما مصحوب عظیم بیک آدم آن نورچشم رسید، از دقایق امور و نکات و رموز کارها، که از روی آگاهی و هوشیاری نگاشته بود، از تفصیل همگی استحضار حاصل شد. دلیل مراقبت و حسن اهتمام شما آمد.
در باب استخلاص استاد باقر تبعه دولت علیه، که کارگزاران آن دولت به بهانه ای می خواستند او را به سیبر بفرستند، نگذاشته و اهتمام دارید، که از حبس آنها خلاص شده، روانه سرحد نمایید.
از رسم سرپرستی شما نسبت به رعیت پادشاهی خوشوقت شدم. لازمه تکلیف شما همین است که لوازم ماموریت خود را به اقتضای چاکری وارادت شعاری به عمل بیاورید و در ملاحظات جانب تبعه این دولت فروگذاری ننمایید. و نوشته بودید که همه ساله به مقرب الخاقان قاسم خان نیز دویست تومان از بابت اخراجات عيد مولود مسعود همایون و یکصد تومان به رسم انعام داده می شد. چنان نیست که شما نوشته اید، انعام خير استمراری نیست که هر ساله مرحمت شود. چنان که امسال خرج شما از بابت عابرین زیاد شد، به اقتضای رأی همایون و محض شمول عنایت در حق شما یکصد تومان به رسم انعام التفات شد. به مقرب الخاقان مشارالیه هم در سالهای گذشته اگر چنین اتفاق می افتاد، از جانب سنى الجوانب اقدس اعلی، تفض انعامی مرحمت می شد، نه این که مستمری باشد. به سایر مامورین ارزنة الروم و سایر جا هم تا حال اخراجات عيد مولود مسعود همایون داده نشده است، مگر این که گاهی انعام مرحمت شده است. آن نور چشم باید به عنایتهای ملوکانه در حق خود شاکر و راضی باشد.
در تقدیم لوازم احترام و اکرام نعش مرحوم امان الله خان، که آن طورها ساعی بوده است، از طرز قاعده دانی آن نور چشم راضی بوده و هستم.
در باب اجاره شیلات هم که به آن تفصیل نوشته بودید، امر شیلات از طرف دیوان اعلی ضبطی است، اجاره ای نیست، که به کسی از تبعه دولت علیه اجاره داده شود. عالی جاه میرزااسمعیل هم از جانب دیوان ضابط شیلات است.- في غره شهر شعبان المعظم ۱۲۷۲ سجع مهر پشت سند : میرزا آقاخان صدراعظم دولت علیه ایران
دستخط پشت سند : کارپرداز تفلیس
منبع: فاطمه قاضیها، اسناد روابط ایران و روسیه از دوره ناصرالدین شاه تاسقوط قاجاریه، تهران ، وزارت امور خارجه، ۱۳۸۰، صص۳۹-۴۰