در عصر ناصری گوشت پرندگان از غذاهای رایج بود، چنانچه طبقه تهی¬دست تنها استطاعت تهیه آبگوشت کبوتر و گنجشگ را داشتند ،درحالیکه متمولین خوراکهای متنوعی از مرغ و اردک ومرغابی و کبک و قرقاول صرف می¬کردند ، ولی از آنجا که بوقلمون از پرندگان کمیاب به شمار می¬رفت در ضیافتهای اعیانی هم چندان معمول نبود. تا اینکه در اوایل دوره ناصری زمانی که دکترهینریش بروگش سفیر پروس و خاورشناس آلمانی به ایران آمده بود ، بوقلمون نیز جای خود را در سفره اعیان باز کرد، بنا به ادعای دکتر بروگش رجال سیاسی و دربار ناصرالدین شاه نخستین بار در سفارت پروس در تهران با خوراک بوقلمون آشنا شدند. وی چنین نقل می کند:
این جا باید از يك ضيافت و میهمانی که در محل سفارت داده و از عده ای از دیپلماتهای خارجی و چند نفر از رجال مهم و عالیرتبه ایران دعوت کرده بودیم، یاد کنم در این ضیافت شام از آشپز آلمانی سفارت «شوتر» خواستم که هنر خود را نشان داده و غذای تازه ای که تا به حال کسی نخورده است درست کند و «شوتر» هم انصافا تمام هنر آشپزی خودرا به کار بست و در کنار غذاهای معمولی ایرانی و فرنگی غذائی از بوقلمون درست کرد، که واقعا هم دیدنی و هم خوردنی بود، او بوقلمون بزرگی را بدون آنکه قطعه قطعه کند، پخت و در شکم آن، تخم مرغ پخته و سالاد و سس خوشمزه ریخت و بوقلمون را سرپا روی میز قرار داد به طوری که میهمانان وقتی وارد اتاق غذا خوری می شدند در نظر اول فکر می کردند که یک بوقلمون زنده وسط میز ایستاده است. رجال ایران از مشاهده این بوقلمون و خوردن گوشت خوشمزه آن که به بهترین وجهی درست شده بود فوق العاده لذت بردند و رئیس کل تشریفات سلطنتی اظهار داشت این خوراك بوقلمون، شایسته عرضه کردن به اعليحضرت شاه ایران است و خواهش کرد که در روز مشخصی شوتر به آشپزخانه سلطنتی برود و این غذا را برای شاه درست کند. در آن روز معین « شوتر» يك بوقلمون بزرگ تهیه کرد و به قصر سلطنتی رفت و در آن¬جا به اتفاق چند آشپز ایرانی که به او کمک می کردند خوراك بوقلمون را به همان ترتیب درست کرد و سر سفره شاه بردند. ناصرالدین شاه از دیدن این خوراك و مزه آن دچار شگفتی شد و به آشپزهای مخصوص خود دستور داد که چگونگی تهیه این غذا را از « شوتر » فراگیرند، و در ضمن انعامی هم به آشپز آلمانی داد و به علاوه او را به دریافت يك طاقه شال مفتخر کرد، طاقه شال را به دستور شاه در همان قصر سلطنتی به دوش آشپز آلمانی انداختند و او سوار بر اسب با آن طاقه شال از ارگ سلطنتی به سفارت بازگشت در حالیکه مردم کوچه و بازار از این که یک خارجی از شاه خلعت گرفته است دچار تعجب شده بودند. « شوتر» این طاقه شال را مدتها به عنوان سند افتخار برای خود حفظ کرد.
ر.ک. پریسا کدیور،جامعه نگاری عهد قاجار، تهران، نشر ققنوس، ۱۴۰۰ ، ص۳۰۹.