...مضحکتر از همه لقبى است که به شهر تهران داده و این پایتخت را دار الخلافه خوانده اند درصورتی که در مذهب شیعه خلافت ابدا عنوانى ندارد و از این بدتر لقب خاقان است که شاه براى خود تراشیده است درصورتیکه خاقان ترکستان همیشه یکى از چاکران و هندوان سلاطین ایران بوده است. حتى منشىها این لقب را به آقا محمد خان هم داده او را خاقان شهید خوانده اند.
اعطاى لقب در عهد فتحعلی شاه قاجار
کار اعطاى لقب از پسرهاى شاه تجاوز کرد و گذشته از صدراعظم و مستوفى الممالک و منشى الممالک و صاحبدیوان و معیر الممالک که القاب شغلى بود، لقبهاى توصیفى مثل آصف الدوله و امین الدوله و معتمد الدوله به رجال دربارى هم رسید حتى منشیهاى دوره، القاب دورة صفوى شهرها را هم زنده کردند و مانند دار السلطنه (تبریز و اصفهان و قزوین) و دار العلم (شیراز) و دارالامان (کرمان) و دار المرز (استراباد و مازندران و گیلان) و دار الایمان (قم) و دار المومنین (کاشان) و دار العباده (یزد) و بلده طیبه (همدان) و دار الدوله (کرمانشاهان) در مراسلات خود می نوشتند و به تحسین و آفرین شاه قرین افتخار و مباهات می شدند. مضحکتر از همه لقبى است که به شهر تهران داده و این پایتخت را دار الخلافه خوانده اند درصورتی که در مذهب شیعه خلافت ابدا عنوانى ندارد و از این بدتر لقب خاقان است که شاه براى خود تراشیده است درصورتیکه خاقان ترکستان همیشه یکى از چاکران و هندوان سلاطین ایران بوده است. حتى منشىها این لقب را به آقا محمد خان هم داده او را خاقان شهید خوانده اند.
اسکندر بیک منشى نویسنده کتاب عالم آراى عباسى هم این اشتباه را کرده و شاه طهماسب جد شاه عباس را خاقان خوانده است.
هر قدر در الفاظ و عبارات طنطنه و بلندپروازى بیشتر شد همانقدر از قدرت واقعى سلطنت کاسته گردید. هرقدر بیشتر شاه را ملائک سپاه و جمشید دستگاه خواندند روح سلحشورى که از زمان نادر شاه و کریمخان و آقا محمد خان در قشون ایران مجددا دمیده و ایجاد شده بود، افراد سپاهیان و سرکرده هاى آنها را بیشتر ترك گفت.
منبع: عبدالله مستوفی، تاریخ اجتماعی و اداری دوره قاجاریه از آقامحمدخان تا آخر ناصرالدین شاه،، تهران : انتشارات زوار،جلد اول، ص29
کار اعطاى لقب از پسرهاى شاه تجاوز کرد و گذشته از صدراعظم و مستوفى الممالک و منشى الممالک و صاحبدیوان و معیر الممالک که القاب شغلى بود، لقبهاى توصیفى مثل آصف الدوله و امین الدوله و معتمد الدوله به رجال دربارى هم رسید حتى منشیهاى دوره، القاب دورة صفوى شهرها را هم زنده کردند و مانند دار السلطنه (تبریز و اصفهان و قزوین) و دار العلم (شیراز) و دارالامان (کرمان) و دار المرز (استراباد و مازندران و گیلان) و دار الایمان (قم) و دار المومنین (کاشان) و دار العباده (یزد) و بلده طیبه (همدان) و دار الدوله (کرمانشاهان) در مراسلات خود می نوشتند و به تحسین و آفرین شاه قرین افتخار و مباهات می شدند. مضحکتر از همه لقبى است که به شهر تهران داده و این پایتخت را دار الخلافه خوانده اند درصورتی که در مذهب شیعه خلافت ابدا عنوانى ندارد و از این بدتر لقب خاقان است که شاه براى خود تراشیده است درصورتیکه خاقان ترکستان همیشه یکى از چاکران و هندوان سلاطین ایران بوده است. حتى منشىها این لقب را به آقا محمد خان هم داده او را خاقان شهید خوانده اند.
اسکندر بیک منشى نویسنده کتاب عالم آراى عباسى هم این اشتباه را کرده و شاه طهماسب جد شاه عباس را خاقان خوانده است.
هر قدر در الفاظ و عبارات طنطنه و بلندپروازى بیشتر شد همانقدر از قدرت واقعى سلطنت کاسته گردید. هرقدر بیشتر شاه را ملائک سپاه و جمشید دستگاه خواندند روح سلحشورى که از زمان نادر شاه و کریمخان و آقا محمد خان در قشون ایران مجددا دمیده و ایجاد شده بود، افراد سپاهیان و سرکرده هاى آنها را بیشتر ترك گفت.
منبع: عبدالله مستوفی، تاریخ اجتماعی و اداری دوره قاجاریه از آقامحمدخان تا آخر ناصرالدین شاه،، تهران : انتشارات زوار،جلد اول، ص29
سه شنبه ۸ مهر ۱۳۹۹ ساعت ۱۲:۵۳
